Aquela d’aqui vol pas pus marchar, la paura vièlha. Pr’aquo la torni veire un pauc cad’an. E aquò m’amonda lo soscar.
Dos mèstres de naut saique ? Oc, qu’òc ben ? E benleù mai ! En tot cas, a ieu me pareissia encara pus nauta, vista d’en bas, quand ieu deviai me téner a genolhs davant ela. E aqui just a l’auçada de mon nas, aquel balancièr trufarèl que m’estirava lo temps tant que podia sens se pressar.
Es aital que tota bestisa, a l’escòla o endacòm mai, se venia pagar aqui : un capitol d’Istòria a estudiar, una tièra de despartaments a defelcir per còr ambe prefecturas e jos-prefecturas. Aquò que mai redobtavi èra de trapar un capitol de catechirme a estudiar, per çò que ma maire lo sabia entièrament per còr e me laissava pas passar res.
E totjorn aquel tic-tac morgaire jol nas que me comptava las segondas ! A ! vos asseguri que landrinejavi pas per estudiar ma penitencia, sustot quand ausissia los vesins que s’amusavam enpr’aqui.
Parei qu’aviai una plan bona memòria. Pardi ! en la cultivant d’un tal biais al pè de la pendula ! Se pòt que las metòdas pedagogicas de la mamàn foguèsson plans bonas. Mas pensi pas las aver presadas en aquel temps …