Escopir sus l'ardoesa, puèi fretar ambe la coet del dabantal, o lo dejost del coide, tot lo monde o fasia a l'escola. Ieu aviai un melhor sistèma. Una pata del lèbre, la pata de darrièr, plan pautuda e borruda, totas onglas ronzadas, aquò me fasia un esfaçador de primière.
A la mia vesina, la Fernanda, un còp la li passèri per las gautas. Aquela cabreta me denoncièt : "Monsieur ! Armand del Fabre il me fait finette avec une patte de lèbre !" - "Hé! Déjà! ..." - "Armand, apporte-moi cette patte de lèbre."
Lo mèstre èra caçaire que sortia pro sovent ambe lo paire. Ajéri pas trop de mal a tornar mon ben, passat qualques jorns.