Nòstra banda ocupava la cort del doctor Lapeira, acaptada de nèu. D’aqui tiràvem sul teulat de l’ostal Julié. Mai precisament ne venguèrem a prene per cibla de nòstra adreiça la cheminèia de l’ostal.
La cheminèia éra tota estelada per nòstras pomas de nèu espatafladas. E risiam. Mas çò que podia pas mancar d’arribar finiguèt per arribar. Una poma de nèu venguèt morir sus la pòta de la cheminèia et davalèt dedins. Pro prudentament, per tot encàs, comencèrem per prene un pauc de distança.
E, sens fauta, la pòrta pesucassa de la maire Esther se durbiguèt prompte e l’entendèrem que glapissia de sa votz ponchuda : « Ont son aqueles porcèls que m’envoian de poma de nèu dins l’ola de la sopa ? A ! que se fau lo torn del vilatge, vos trobarai ben ! »
Lo faguèt pas, naturalament ! Mas nautres ambe pro de precaucions nos èrem escampats per la « Portanèla » en direccion del camprèstre. Après tot, èra pas qu’un banal pichot accident, e es pas que lo asard que volguèt que la maira Esther ague descobertonada son ola sopièra al moment just ont davalava aquela poma de nèu e de suèja.
