Quand l'ostal ont aviai passada mon enfança tornèt a son proprietari, M. Dufor, aquel d'aqui lo faguèt arrengar e refrescar. La maman i anèt balhar un coòp d'uèl per veire las transformacions.
- Aprochatz Leònia, aici al ras del fuòc ... Sentissètz pas res ?
- Per ma fe ... non pas ...
- E ben ! ieu vos pòdi dire qu'aquò sentis la lèbre a plen nas. Pròva que ne son passadas aqui per la brasa, sus aquel aste !
Polit omenatge rendut al grand caçaire qu'èra mon paire. Per contra, ieu foguèri pas qu'un trace de braconièr e de furga-bartàs que ajèt pas lo temps de desplegar totes sos talents.
Quand nos escapavem pels bòsces, demoràvem totjorn entre garçons, luènh dels uèlhs de las filhas raportairas. E pr'aquò cada còp que m'èri aventurat sus qualque aubre a desnisar los gròps, ma maire, tanleù dintrat a l'ostal, o me reprochava. Podiai ben denegar, jurar qu'èra pas vertat, ma maire se laissava pas brandir de sa certituda. Qual èra aquel o aquela que me decelava aital ?
Es pas que plan pus tard que ma maire acceptèt de me donar son secrèt : "Es pas plan sorcièr, me diguèt ela. Cada còp que tornavas a l'ostal ambe de rosina de pin per tas caucetas e pel cuol de las cauças, aviai pas de pena a comprene d'ont, tu, podias venir.