« E ben, aquelas grivas ? La sason seria bona, se dis ? »
«Oc ben, se l’òm vòl. Mas veja, Leòn, un d’aquestes jorns m’en arribèt una que la tròbi pro saumastra : figura-te qu’al Bòsc Pradès, m’aurian panat un quizenat de grivas. »
Et totes dos d’espepissar la causa e de soscar per finir per conclure coma mon paire :
« Pòt pas èstre qu’un estrangièr dal Causse que t’a fach aquela salopeta causa ! »
Plan parlat ! me diguèri d’en-dins, sens donar res a conéisser.
L’embestiant de la causa es que qualque temps après, un autre client de la farga esclaquejava fort a las aurelhas del paire, que tal jorn al Bòsc Pradés avia levat jos sos teules de tindèlas doas e mèmes très grivas al còp. N’èra fièr e babard : « Son de causas que son pas de creire, disia el, e pr’aquò que son plan vertadièras, tant raras e unicas que pòscon èestre ».
« E pardi ! que te cresi ben ! diguèt lo paire en esclafelant de rire. Te feu saupre que tal même jorn, un tal se plangèt que las grivas èran estadas levadas de las sias tindèlas. As pas qu’a far lo raprochament. Son de dròlles que se seràn amusats… »
I ajèt pas d’enquèsta butada pus luènh, plan urosament per nautres ; si que non, un còp de mai èrem faches …