Finissiam per trobar lo temps longuet. Sustot quand nos prenguèt enveja d’anar al pichon coet. Pr’aquò pas question de sortir ambe la pòrta clavada e aqueles gròsses barrons que li avia a la fenèstra.
Un que li tenia pas pus s’ajoquèt sul banquet, desacaptèt lo fornèl del caufatge que cramava encara e bravament pissèt al mièg. Un cracinejadis de brasa aspersonada, quelques flòcs de vapor que s’ennairan, lo pecat se coneissia pas. Mas que l’exemple es contagiòs, coma se dis. Aquel d’aqui lo foguèt particularament. Un après l’autre avian totes una enveja que nos cachava. Un après l’autre pissèrem dins lo poèla, tant e mai per gost que per besonh, o cal ben dire.
Mas que, macassieu ! tròp es tròp ! Aviam finit per escantir complètament la fuòc ; e lo fornèl, que ne volia pas pus, laiisava s’escampar lo tròp-plen de l’asondatge en un fialet degostòs que nos decelava, lo ganèl !...
Esperàvem lo retorn de la mèstra ambe una missanta pressentida, coma s’espèra l’auratge que se vei arribar. Nos podiam pas trompar ! Li ajèt grand reboge, tronèt, lieucèt, d’escopetals tombèron a la lèsta d’aici-d’alai e finalament nos’n sortiguèrem ambe la punicion doblada.
Consi se poguèt far qu’a l’ostal n’ajèri pas drech a cap de resson repotegaire, de la part del paire, coma a l’ascotumada ? Es qu’en silenci sachèt desaprobar lo biais de far d’una mèstra, embarrant a clau de dròlles dins una pèça sens sortida ? Sabi pas. E pr’aquò qu’un jorn me diguèt subtan dins la farga : « Agacha de pas escantir lo fornèl, tot de même … » Me calavi, esperant la repotegada. Mas non, solament un rire finaudèl, mièg complici, que disia ben a son biais : « Vos ai compreses, pistolets … »
