Bogre d'imprudent qu'èri estat ! M'èri laissat prene a parlar ! Aviai jogat alara qu'èri capable de far paréisser un article sul nostre jornal "Rouergue Barbelé". Oc ! mas que lo Colonèl Cochet m'esperava a la virada. Tanièu aver legit mon primièr article, me diguèt :
- Tu vas m'en écrire une douzaine comme ça !
- Mais mon colonel ...
- Pas de mais ! Exécution ! ...
Per un còp, m’èri plan enganat. Demorava pas al pichon caporal-chef qu’a se metre al gardatz-vos per s’executar.
Es aital que jos la rubrica "Au fil décousu de mes souvenirs de captivité", pareguèron un cinquantenat de papierons. M'éri finalament pres a mon propri jòc. Sonca que, vint ans après nòstre retorn de captivitat, me trapavi ambe de fotrais de traucasses dins la mementa ! De nòtas escrichas, pensatz-vos, n’aviai pas gessas ! De mai, o cal plan dire, metèri de costat, per n’en pas parlar, tota causa qu’auria pogut èstre mal agradiosa a l’un o l’autre de mos compahns de captivitat.
De même biais, per passar lo temps, ai dubèerta aquela rega presenta que va cercar mos remembres al temps luènh de mas jovas anadas. Totjorn optimist, ai volgut gardar sonca las anecdòtas un pauc risolièras. Tot çò que sentis tròp la pluèja o la bruma poiria entristesir mos amics. Aquò, lo vòli pas. Sabètz, quand èri presonièr, aviai déjà plan mal a far la bugada per un tròç de camisa qu’aviai. Me vesètz pas duèl en trin de lavar tota la farda de la bèla familha del vilatge ? Me senti pas de gost per aquò…
Pas mai çaquelà que per butar la rega en çai al long de ma carrièra…
Consi fariai ieu se me calia me metre pels uns a balançar l’encensadoira, pels autres a escondre o majencar ma pensada un pauc tròp rufa dins sa franquetat ? Me reconeisseriai pas leu même. Alara, fauta de poder cambiar, me tamparai pro lèu.
Amic Maurici, se aquò te dis, pòdes ben transpausar en òc aqueles fulhets. Mas prens garda au mens de pas tròp te forviar de ma rega.
Si que non, a mon brave regrèt, seriai ben forçat de t’escafar de la lista de mos amics.
Armand del Fabre (mars 1981)
